Over mij

Het begin

In 1996 ben ik 17 jaar en zit ik tegenover een wat onderuitgezakte, oudere man die twee verschillende sokken aan heeft, in een gesprekskamer. Ik vind het raar dat hij niet de moeite heeft genomen om twee dezelfde sokken bij elkaar te zoeken vanmorgen. Hij zegt te willen weten hoe het met mij gaat. Ik geloof daar niets van. Deze man ziet mij vandaag voor het eerst, dus hoezo kan het hem iets schelen hoe het met mij gaat?! Daarbij is hij psychiater en vraagt hij het voor zijn werk, niet vanuit een persoonlijke betrokkenheid. Ik zeg dat het prima gaat. Hij stelt nog wat vragen die ik een soort van netjes beantwoord. “Ja, ik heb vrienden en daar kan ik mee praten.” Wat trouwens wél waar was.

Het volgende dat ik mij herinner is een eindgesprek met een sociaal verpleegkundige. Ze besluit met: “Als je geen hulp wilt, had je dat beter vooraf kunnen zeggen.” “Maar mij is dat niet gevraagd, ik dacht dat het gewoon moest!”

Ik was een behoorlijk ongelukkige puber. Het ging niet goed met mij en niet goed op school. Mijn ouders maakten zich zorgen en zochten hulp voor mij die ik niet wilde. Pas toen ik zelf besloot dat het zo niet langer kon, dat ik me niet langer onbegrepen en alleen wilde voelen, veranderde er iets. Ik haalde oude vriendschappen aan en ging weer leuke dingen doen.

Na mijn Havodiploma ben ik SPH gaan studeren omdat ik er wilde zijn voor jongeren die zich onbegrepen en alleen voelden. Ik leerde theorieën en modellen. Ging aan het werk in de jeugdzorg en volgde trainingen; sociaal emotionele vaardigheden en agressie regulatie.

Het vervolg

Ik werkte hard en veel, voelde me betrokken en verantwoordelijk. Mooie eigenschappen die me een gewaardeerde collega en overspannen maakten. Omdat ik mijn werk heel leuk vond en mijn collega’s niet wilde laten zitten, ging ik na twee weken weer aan het werk. Ik was niet meer zo emotioneel als op het dieptepunt van mijn overspannenheid, maar de vermoeidheidklachten bleven nog jaren aanhouden. Ik werkte en ik sliep. Sleepte mezelf naar sociale verplichtingen, door de supermarkt en mijn huishouden. “Dat is niet normaal hoor! Daar moet je eens naar laten kijken.” Zei mijn niet zo tactvolle teamleidster in een teamvergadering in 2008.

Vanuit mijn werkgever mocht ik een NLP-coachtraject doen van 5 sessies. Ik zag er enorm tegenop. Ik verwachtte dat ze me dingen ging vertellen die ik zelf allang bedacht had en oplossingen zou aandragen die voor mij niet werkten. Ik kwam tenslotte zelf uit de hulpverlening. Toen ik mijn verhaal had gedaan en besloot met “Begrijp je…?”. Zei ze: “Nee, ik begrijp het niet. Ik ben jou niet, dus ik kan het nooit zo begrijpen als dat het voor jou is.” “Maar ik wil zo graag ‘begrepen’ worden?!” zei ik. “Als ik me niet begrepen voel, voel ik me alleen.” Een oefening met ‘grondankers’ was het gevolg. Ik doorliep letterlijk de ‘stappen’ die op de vloer lagen en beschreef de ervaringen. De oefening heette ‘logische niveaus’, maar er was voor mij op dat moment niets logisch aan. Na de oefening vroeg ik wat ik er nu dan thuis mee moest ‘doen’, wat ik er verder aan kon oefenen, wat ik moest onthouden en welk huiswerk ik had? Niks van dat. Het bewust doorlopen en ervaren van de stappen was ‘helend’ an sich, zei ze. Ik vertrok sceptisch, maar voelde een wezenlijk verschil in mijn dagelijks leven in het contact met anderen.

Na het coachtraject deed ik een mindfulness training en ging op yoga. Waar ik leerde om ‘uit mijn hoofd’ te raken, m’n gedachtes los te laten en in mijn lichaam te voelen hoe het met mij ging en waar ik behoefte aan had. Uiteindelijk verdwenen mijn vermoeidheidsklachten.

Wat niet werkte

• Opgelegde hulp van een man die ik een rare snuiter vond.
• Eindeloos malen en nadenken over oplossingen.
• Piekeren.

Wat wél werkte

• Intrinsieke motivatie en eigen oplossingen.
• Oefeningen die mij mijn eigen oplossingen lieten ervaren.
• In mijn lichaam voelen.

HEt succes

Maar dit alles samen is geen wetenschappelijk bewezen methode. Er is toch trouwens ook niemand die zal geloven dat ingewikkelde dingen oplossen zonder hard werken kan?! En dat coaching… dat is een ‘vrij beroep’, iedereen kan zich coach noemen. Iedereen kan zich zelfs coachopleider noemen. Hoe weet je dan of je een ‘goede’ hebt of niet? Volgens mij is het niet zo ingewikkeld. Uiteindelijk wil iedereen ‘gelukkig zijn’. Of eigenlijk ‘geluksmomenten ervaren’, want gelukkig zijn is over het algemeen geen langdurige, stabiele toestand.
Naar verschillende methodes die ik in mijn praktijk benut, wordt momenteel wetenschappelijk onderzoek gedaan. Dit is een financieel kostbaar en langdurig proces. In mijn optiek zou het zonde zijn als we in de tussentijd niet benutten wat werkt.

En hoe je tot een ‘goede’ professional komt? Als je waarde hecht en aan achtergrond en opleiding, zoek dan uit welke aanvullende opleidingen de coach of therapeut heeft die je op het oog hebt. Maar ook in deze ben ik er van overtuigd, dat het meest belangrijke is dat je ‘een klik’ hebt met de persoon. Heb je het gevoel dat de ander een voor jou prettig persoon is om een kwetsbaar proces, als persoonlijke ontwikkeling, met je te doorlopen? Kies daarom altijd voor een vrijblijvende kennismakingsafspraak face to face, zodat je kunt voelen of dit de professional voor jou is.

Conclusie

Het is misschien een beetje vreemd om deze ‘over mij’ tekst af te sluiten met de opmerking ‘zoek iemand die bij je past en misschien ben ik dat niet’. Maar kiezen voor iemand die bij jou past, is naar mijn mening essentieel en sluit aan bij “voel zorgvuldig bij jezelf waar je behoefte aan hebt en wie of wat daar bij past”. Dat hoef je niet logisch of sterk beargumenteerd te verantwoorden. Dat mag je gewoon voelen of ervaren en op basis daarvan besluiten.

Dus, heb je behoefte aan een onderuitgezakte, oudere man met twee verschillende sokken in een kantoor met een plant en TL-verlichting…? Kun je beter niet voor mij kiezen

🙂